Vincent Erdin
Soms ontstaat een gesprek spontaan. Zo ook hier. De oudere mevrouw vertelde over de lange reis die zij die dag had gemaakt. Haar twee kleinkinderen met de trein vanuit Veenwouden naar Amersfoort gebracht om ze daar weer aan haar zoon, hun vader, mee te geven om verder naar de woonplaats te reizen. De overstaptijd was kort 10 minuten in Amersfoort en 10 minuten in Leeuwarden. Maar dan zat de reis er ook bijna op. Nog even met de bus en dan weer thuis in Dokkum.
Maar het waren leuke dagen geweest. Woensdag 16 augustus waren ze met zijn vieren (opa was nu ook mee) eerst met de auto vanuit Dokkum naar Stavoren gegaan. In Stavoren lag de boot van de veerdienst naar Enkhuizen en weet u daar is zo'n leuk museum ook voor kinderen! De kinderen vermaakten zich prima: de verkleedkist, het verven van een klompje of het knutselen van een zeilbootje en het bekijken van de panden, de snoepwinkel in het Harderwijkstraatje en het watereiland teveel om op te noemen. Nu had de oma zelf ook wel wat herinneringen: zij kende het Harderwijkerstraatje nog vanuit haar jeugd toen zijn nog in Harderwijk woonde en opgroeide. De boerderijen waarvan ze de bewoners zo voor zich zag en de winkeltjes het kwam haar allemaal weer helder voor de geest. Maar ga dat maar eens aan je kleinkinderen duidelijk maken, dat het straatje ooit ergens anders was en opnieuw opgebouwd is in het Zuiderzeemuseum. Dan moet je een tijdskloof van twee generaties overbruggen. Misschien kan ze dat op een later moment nog eens uitleggen als de kleinkinderen meer besef van tijd gaan krijgen.
Het bijzondere was ook dat ze een aantal jaren geleden een geschikte locatie zocht om een feest te vieren, ze koos voor een hernieuwde kennismaking met het Harderwijkerstraatje. De tijd schrijdt voort, ze was ouder geworden, de herinneringen vormen zich gaandeweg een mensenleven. En nu liet ze haar tastbare herhinneringen aan de volgende generatie zien.
Na deze volle dag ging het gezelschap weer met de boot terug naar Stavoren en dan met de auto naar Dokkum. Maar ze herhaalde nog maar eens dat het echt een leuk museum voor kinderen was (alsof ze mij daarmee wilde overtuigen om ook eens te gaan).
Bij het afscheid nemen viel haar oog ineens op het ZZM logo op het regenjack, Oh maar u bent ook van dat museum? Een glimlach kon ik niet onderdrukken.
met dank aan de vertellende oma D. Oedens uit Dokkum
Bijdrage geplaatst: 19 augustus 2017
afbeelding: auteur