Vincent Erdin
Wat jaarlijks een belangrijk evenement is in Vollenhove aan het einde van de zomervakantie kon dit jaar niet doorgaan: het kindercorso en het grote corso.
Voor veel kinderen is het altijd een leuke afsluiting aan het eind van de zomervakantie vlak voordat de basisschool weer begint. Je loopt met je buurt, de nieuwe schoolklas of vereniging door de straten van het dorp met het kinderdahliacorso mee.
De ernst van de situatie bracht al vroeg met zich mee dat er geen sprake kon zijn van grootschalige optochten en daarmee kwamen beide corso optochten te vervallen. De bollen waren wel gepoot en naar een alternatief werd gezocht.
Wat niet in het groot kon moest dan maar in het klein gebeuren. Op verschillende plaatsen in Vollenhove stonden dahliamozaïeken opgesteld. Het thema was Bevrijding. Op de panelen die af zijn gebeeld valt direct het sombere van het verhaal op, dat wordt benadrukt door het gebruik van de kleur van de bloemen. Daarmee wordt ook de ernst van het moment onder de aandacht gebracht.
Bij he vliegtuig gaat het om een bijna mislukte voedseldropping. iedere dropping is een hachelijke onderneming en zeker in oorlogstijd als het lawaai van vliegtuigmotoren en het schijnsel van zaklantaarns door middel van een code berichten de lucht insturen in de hoop de aandacht van de piloot te trekken dat de kust veilig is. Als er dan ineens iets voor je opduikt dan geeft dat een huivering in de groep die op de grond bezig is en de dropping in veilige banen moet zien te leiden, de buit moet opgevangen en geborgen worden en er mogen geen krijgsgevangenen worden gemaakt door vijandelijke troepen. Ieder onbekend geluid is direct verdacht. Het geblaf van een boerderijhond kan de boel letterlijk en figuurlijk op scherp zetten.
Het tweede paneel geeft aan hoe zwaar de route van Vollenhove naar het station in Meppel moet zijn geweest voor de gevangenen die op transport werden gesteld. Vaak werd de route te voet afgelegd, verzwakt of moe zijn was onder de gegeven omstandigheden geen excuus. Misschien tegen beter weten in hopen op een ontsnapping door in een greppel te rollen en je daar schuil te houden onder het riet.
Alleen al het noemen van de bestemming: Meppel leverde voldoende schrikbeelden op, de gedachte dat je nooit meer terug zou keren in Vollenhove bij eigen huis en haard. De angst voor zware verhoren, martelingen of dwangarbeid.
Inmiddels ligt het alles 75 jaar achter ons, leven in een vrij land heeft wat gekost in de jaren 1940 - 1945. De verschillende mozaïeken spreken boekdelen. Als bloemen konden spreken, vaak wordt er gezegd: ,,zeg het met bloemen", deze bloemen gaven voor even de onderdrukten een stem.
bijdrage geplaatst: 21 september 2020
afbeeldingen: auteur