Debora Streuper
Hele strenge winters heb ik niet meegemaakt. Dan bedoel ik van die winters waar je wel eens over leest dat leidingen bevroren waren, het ijs aan de binnenkant van de ramen zat en je dekens kraakten omdat ze bevroren waren. Ik ben namelijk geboren in 1977 en dus een kind uit het centrale verwarmingstijdperk. Wij kennen al die barre ellende niet, maar ook ik heb leuke herinneringen aan goed gelukte "echte" winters zoals we die eigenlijk alle jaren willen hebben. Flink pak sneeuw, bevroren sloten... heerlijk!
Ik heb leren schaatsen toen ik een jaar of 4 was, op een paar Friese doorlopertjes op het IJsselmeer. Van echt schaatsen was hier nog geen sprake natuurlijk, het was meer krabbelen op het ijs. Het water hobbeldebobbel dicht gevroren geen glad stukje te vinden, althans niet dicht bij de wal. Van echt ver het IJsselmeer op was hier geen sprake aangezien ik stevig werd vastgehouden door mijn moeder die daar alleen stond omdat mijn vader het zo gezellig vond! Nu vind ik dat moment toch echt een unieke ervaring en geloof dat ik dat iedere winter weer aanhaal tot grote ergernis van mijn kinderen!
In mijn basisschool jaren woonden wij tegenover een sloot waar we zomer en winter te vinden waren. Zodra het ijs op de sloot dik genoeg was (dat heeft menig natte broeken en straf opgeleverd) stond de hele buurt op het ijs! Of je kon schaatsen maakte niets uit, de een op schaatsjes met of zonder ouder, de ander met een slee of glijdend achter een stoel. Er werden door handige vaders hockeysticks gefabriceerd en hele partijen gespeeld. Geen tijd om te eten of drinken, toilet bezoek was al helemaal niet te doen! Skibroek over je pyjamabroek heen, en meteen na je ontbijt het ijs op. Een buurman van verderop had bouwlampen geregeld, en zo konden we ook na het avondeten nog schaatsen. Weekenden en vakanties werden gevuld met hele dagen buitenspelen in de sneeuw, en uiteindelijk (als het dan echt, echt moest) met rooie oren aan het einde van de middag naar binnen.
Ik was een jaar of 18 denk ik dat het 's nachts zo hard gevroren had dat we het Venedie niet eens op konden. Spiegelglad was het, en de een na de ander gleed weer naar beneden! Na een paar levensgevaarlijke pogingen toch mijn fiets maar onderaan het Venedie op slot gezet, en heb mezelf omhoog weten te trekken langs de vensterbanken van de huizen. Dat ik na mijn werk terug kwam was het feest alweer over en hoefde ik niet meer glibberend en glijdend naar huis.
2012 is de laatste echte winter die ik me kan herinneren, wij woonden toen in Hoorn. Te veel sneeuw om met de auto de grote boodschappen te doen, dus maar dagelijks kleine plukkies halen met de slee. Mijn jongste zoon was toen bijna 2 en te jong om het zich te herinneren, maar mijn oudste was toen 9 en dit is zijn enige echte winterse herinnering. De jongens had ik laat op de avond uit bed gehaald toen het flink begon te sneeuwen. Je weet maar nooit of het er de volgende dag nog ligt. Wat een feest was dat, in het donker een sneeuwballengevecht met de buurman. Tot grote vreugde bleef het wel een week of 2 echt winters en werden er sneeuwpoppen en iglo's gemaakt die nog een tijdje bleven staan. De Reigers, die ook niets meer konden vangen uit de bevroren sloten, trokken massaal naar de vijvers in de tuintjes. Maar ook die zaten potdicht! Twee weken lang heb ik de reigers gevoerd met visafval van de visboer, handtam waren ze onderhand.