Marcel mook
De waarheid
Ik kwam rustig aanlopen bij het havenkantoor alwaar aan de zijkant een leugenbankje gemonteerd zit. Een ietwat oudere heer die er op zat, een zwijgzaam type, keek wat dralend voor zich uit over het koude IJsselmeer. Uit zijn lichaamstaal meende ik op te maken dat dit niet snel tot een gesprek zou komen dus ik zette hem voor. "Môgguh", zei ik. Ik had ze al heimelijk een tijdje geobserveerd en er uit opgemaakt dat dit een van de standaard openingen was. "Het is twee uur 's middags" was het antwoord en ik wist dat het ijs gebroken was.
"Is het waar dat op dit soort bankjes aan de haven vaak onzin of leugens verteld worden?", vroeg ik geïnteresseerd . Ik werd minachtend opgenomen van top tot teen en hij opende de aanval. "Kijk jochie, ik zit hier met mijn collega's de wereldproblematiek die wij hier beleven binnen onze seculiere staat te bespreken. Secundair hieraan de invloeden die dat heeft op onze monetaire unie en de weerslag daarvan op de beurs want we moeten op onze portefeuille letten. Sinds dat die Amerikaanse flapkuif zich aangemeld heeft op het podium van de wereldpolitiekearchitectuur zijn wij uiterst alert op schommelingen die veroorzaakt worden door Grieks inductieve filosofieën. Wij zijn daar wars van, we doen er niet aan mee. Wij willen een aandeel met een groter effect". Hij stond op, pakte zijn stok en waggelde met onzekere tred weg. Hij draaide zich nog even om en zei: "En het is een rot end naar mijn Mercedes". Ik keek hem na en vond dat ik wel een chocomel in een verwarmde uitspanning verdiend had. Na mijn eerste slok zag ik hem voorbij komen op zijn booster. Sindsdien kijk ik toch met meer respect naar dat bankje.