Corrie Bos
Ik ben in 1941 geboren in Benningbroek. Mijn vader was boerenknecht, dus rijk waren wij vroeger niet.
Het mooiste cadeau, dat ik ooit heb gekregen voor Sinterklaas was een paar kunstschaatsen in 1956. Ik moest zelf de schoenen gaan passen bij de fa. Meijerink in Hoorn. Daarna de ijzers uitzoeken bij Offringa-de Hart op het Breed. Ik ben het niet vergeten; de schoenen kostten toen 26 gulden en de ijzers 28 gulden. Totaal fl. 54,--, dat was in die tijd een weekloon voor mijn ouders. Ter vergelijking toen ik trouwde in 1961 verdiende mijn man fl. 68,-- in de week.
Maar het was het waard, want ik heb heel veel plezier gehad van deze mooie kunstschaatsen. Als er ijs lag ging ik vaak naar de ijsbaan op de Jacob Bakkersloot in De Goorn. Daar zwierde en sprong ik erop los. Ofwel ijsdansen, dat deden wij daar. In de jaren zestig was kunstrijden populair door de gouden medaille van Sjoukje Dijkstra op de Olympische Spelen van 1964.
3 januari 1993 op de kunstschaatsen in Avenhorn 
Omdat de winters minder werden, keek ik vol verlangen uit naar de realisatie van de kunstijsbaan "de Westfries" in Hoorn. Ik was al lid voordat de baan gereed was. In september 2006 ging hij open. Ik ging er iedere woensdag een uur schaatsen met andere liefhebbers van het schoonrijden. Voor het schoonrijden moesten de karteltjes aan de voorkant van mijn schaatsen voor een groot deel worden weggeslepen. Helaas ging het rijden aan de stok een keertje mis en klapte ik met mijn hoofd op het ijs. Toen realiseerde ik mij dat ik misschien te oud werd voor deze sport en beter kon stoppen. Ik heb het winterseizoen tot 7 maart 2007 nog wel afgemaakt. Daarna heb ik met pijn in het hart mijn schaatsen "aan de wilgen gehangen". En daar hangen ze nu nog: aan de trap naar de vliering!
Foto’s: Corrie Bos
Via Corry Blok-Plas