Theo
Ook deed ik mee met de schaatstocht op 4 februari 1996 tussen Stavoren en Enkhuizen.
Elfstedentocht 1985, 1986 en 1997
In 1984 leek er in januari een Elfstedentocht te komen en heel de organisatie werd in stelling gebracht, het ijs schoongeveegd en... toen kon het toch niet doorgaan. Er waren veel kosten gemaakt, maar geen inkomsten. Toen hoorde ik dat je ook lid kon worden van de Elfstedenvereniging en heb ik me als lid opgegeven. En warempel in 1985 klonk het: “It giet oan!” Dat was voor het eerst sinds 1963. Toen wilde iedereen wel lid worden, maar niet iedereen kon tegelijk het ijs op. Er was dus een beperkt aantal inschrijvingen mogelijk.
In elk geval was ik van de partij. De eerste keer reed ik er 12 uur over vanaf 7 uur ‘s morgens, en het jaar daarop in 1986 heb ik mijn tijd met een uur kunnen verbeteren. Pas elf jaar later op 4 januari 1997 kon ik opnieuw de Elfstedentocht schaatsen en dat was tot nu toe de laatste. Voor de krant in 1986 is toen een schaatsfoto gemaakt op een sloot vlakbij, want ik had geen foto. De ijspegels in de baard kunnen we er wel bij bedenken.
Geen mobieltje
In die tijd had je geen mobiel, dus geen fotootjes onderweg en geen contact. Dus ik had geluk toen ik eindelijk mijn vrouw Wieke langs de kant zag, er waren zoveel mensen en zoveel schaatsers! Op een keer hoorde ik vanuit een boom: “Hé Thééoo”, dat was één van mijn leerlingen, echt een verrassing. Familie en supporters langs de kant hadden geen idee welke tijd je langs zou komen. Dus ik had mijn eten mee en ook dan bleef ik schaatsen, want als je gaat zitten kun je stijf worden.
Schrik
Op een keer waren we met de leerlingen bij de kassen, daar klepperden de ramen van de wind. Het vroor wel 170C, dus na dit werkbezoek zijn de leerlingen gauw naar huis gegaan. Eenmaal thuis wilde ik toch wel even schaatsen. Tot aan Lutjebroek had ik wind mee, maar terug tegen de ijskoude wind in viel toch wat tegen. Afgezien van twee schaatsbroeken had ik geen extra voorbereidingen gedaan en tussen mijn benen was het toch wel héél erg koud. Thuis gekomen wilde het kraantje inderdaad niet lopen. Pas veel later op de avond werkte het allemaal weer een beetje. De schrik zat er wel even goed in.
IJsbaan de Westfries
Begin jaren ‘70 kwam er een ijsbaan in Alkmaar en ik woonde vanwege mijn werk in Enkhuizen. Toen heb ik nog een seizoen op schaatstraining in Alkmaar gezeten. Later zocht de Provincie nog een locatie voor een ijsbaan en zou het Zaandam of Hoorn worden. Vele leden van de schaatsverenigingen hier in de regio kochten destijds aandelen voor de schaatsbaan. Ook de Enkhuizer IJsclub heeft zich ervoor ingezet en uiteindelijk is IJsbaan De Westfries in Hoorn geopend.
Theo de Geus
Lees ook: Met 9 jaar de jongste deelnemer op 75km-tocht, van Wieke
Opgeschreven door Herma Compaan
