Auk
Mijn vrouw Hammy en ik zijn beide opgegroeid met schaatsen. Klein als we waren werden we gelijk op ijzertjes gezet door onze ouders, Hammy in Friesland en ik in Westfriesland. Daardoor zijn ook mijn broer Mart en ik al van jongs af aan echte schaatsmaatjes (zie ook het verhaal van mijn broer).
houtjes
Al op jonge leeftijd stond Hammy op traditionele ‘houtjes’ vooraan in de rij bij IJsclub “Foar it jonge folkje”. In 1966 won ze de eerste prijs van alle meisjes 13 en 14 jaar in Grou. Later kreeg ze van haar ouders ‘echte’ noren en daar schaatst ze nog altijd mee ..al zijn ze bijna op. Als echte verzamelaar heeft ze ook de aantekeningen in haar schoolschrift bewaard over de Elfstedentocht, fotootjes en de doos van haar schaatsen (klik op een foto voor een vergroting).
ledenstop
Ik weet nog goed dat er in 1986 een ledenstop was aangekondigd bij de Elfstedenvereniging. Een vriend zei tegen mij: Je moet gewoon aanmelden en gelijk geld storten. En jawel, zo ben
geen trein
Gelukkig kon ik logeren bij familie van mijn vrouw in Friesland. Op die 26e februari 1986 stond ik dus ‘s morgens al heel vroeg op het perron maar.. de trein kwam gewoon niet!! Daar sta je dan.. Gelukkig kon ik wel wat later toch met de trein naar Leeuwarden. Daardoor kon ik met nummer 14380 pas om 8:45 van start gaan.
vaseline, tape en biefstuk
Alles had ik goed ingesmeerd met vaseline, gezicht, tenen en tussen de benen. Na Franeker heb ik dat weer opnieuw gedaan, dan bevries je niet. Daarnaast had ik de punt van mijn schaats ingetaped tegen water en schaafsel van het ijs. Er waren wel speciale hoesjes voor maar die waren nergens meer te koop. Mijn vader was slager dus met gebraden stukjes biefstuk in mijn tasje ben ik van start gegaan.
ijsschotsen
Al enige tijd voor de tocht had weerman Cees Krul aangekondigd: Haal je schaatsen maar van zolder want de elfstedentocht komt er vast! Wat was hij verontwaardigd toen men vlak voor de tocht de scheepvaart er toch nog had doorgelaten tussen Bartlehiem en Dokkum.
En inderdaad, wat was het beroerd ijs, allemaal schotsen en dat na 150 kilometer schaatsen en in het donker. Daar heb ik heel wat schaatsers huilend overheen zien worstelen. Met Leeuwarden in zicht wil je natuurlijk niet opgeven!
finish
Vlak nadat prins Willem-Alexander over de finish schaatste, kwam ik rond 23 uur binnen. Voor het eerst op de hele tocht zag ik bij de finish mijn vrouw langs de kant staan. En ik riep: “ Ik heb het gehaald!” Daarop barstten toen de vele vrouwen langs de kant in huilen uit. Wat ik niet had kunnen bedenken: Ze hadden nog niets gehoord van hun man of zoon die nog onderweg was, ze wisten natuurlijk helemaal niets.
Later die avond -of eigenlijk in de nacht- zijn we nog op weg gegaan in de auto, terug naar Enkhuizen. Na die hele lange dag eindelijk thuis!
Foto onderaan: Helemaal links sta ik in het zwart, verder heb ik geen fotootje uit die tijd.
Auk
Opgeschreven door Herma Compaan
