Manon Hees
De West-Friese Omringdoik
In ’n oksel van de doik deer loit ’t durp weer ’k groôt brocht bin.
Dat de Zuierzee tekeer ging, is wat ik uit verhale kin.
Somtoids kwam dat woeste water tot an’t nokkie wel zô houg.
Dag en nacht maalde den môlens, zô hield ’t volk de biene droug.
Eeuwe hewwe mense medderd ,man an man voerde ze stroid.
Toch raakte ze an die waterwolf, altemet d’r land weer kwoit.
In de weer met wier en pale, matte vlochtte ze van riet.
De honger van zô’n kloine paalwurm deed mense werk weer teniet.
Weer ’n heêl deêl jare later, voerde ze ok kaaie an.
De doik werd deer toe mee ophougd en werd er ok puur sterker van.
Kwam ’r sturmwind uit ’t noorden; oftig droigde den gevaar.
Op de kaaie werd ’n zoil loid, manne hielpe allegaar.
Zô’n zoil, versweerd met veul gewichte, zurgde dat de zee niet kon,
tussen stiene ruimtes zoeke en zô op de manne won.
Dag en nacht moste ze wake. Was de sturmwind weer bedaard:
as ’n maaier wel zô louf maar ze hadde-n-’t weer klaard.
Dat Zuierzee ’t IJsselmeer werd, later zelfs Markermeer,
had voor oôs hier achter doiks, ’t water niet zô’n droiging meer.
Opheden loit ie deer heêl vredig, alleman komt graag te koik,
nei dat machtig monument, oôs West-Friese omringdoik.
Omringdoik
Skaaing tussen land en water,
as ’n wumpel kronkel jij,
om oôs oôstelijk deel West-Friesland,
keerde oftig menig tai.
De iende kant de zulv’ren golfies
met wat bôte in ’t verskiet,
d’are kant ’t groene grasland,
onderdoiks ’n kraag van riet.
Ze hewwe nou de skop weer stoken,
ingewande komme bloôt.
’t Beurt om te versterken teugen,
opzienkomende watersnoôd.
Maar is dat nou echt wel nodig?
Eeuwe was je sterk en goed,
hoe ze nou met jou tekeer gaan,
moin Westfriese hart dat bloed.
Bregtje Buishand, Enkhuizen