Ineke Remijnse
Ome Dirk
Er werd een oude boer van 84 begraven. Voor in de kerk op de kist lag zijn trompet waar hij 60 jaar op had gespeeld en die voor de gelegenheid extra in de zilverpoets was gezet. Hij bespeelde meer instrumenten, waaronder de mondharmonica. En daar kregen we meteen iets van te horen. Er werd een stukje film vertoond van een boottochtje in Waterland op een feestdag: hij speelt vrolijke liedjes en deuntjes, o.a. Glory, glory, halleluja, zwart zijn de meisjes van Batavia. Iedereen in de boot zit er doorheen te kletsen en dan zegt hij in de camera:"Horen jullie eigenlijk wel wat ik speel? Zwart zijn de meisjes van Batavia, PIKZWART!". Dan stopt het fragment en iedereen in de kerk moet lachen. Ik zie een meisje zitten tussen de kleinkinderen, pikzwart met een prachtig sexy figuurtje op stilettohakken. Aan haar schouders te zien heeft ze veel gezwommen in de Bataviarivier, ze heeft grote parels in haar oren en zo'n typische haarwrong in haar nek. Af en toe was deze man ook guitig en ik vraag me af wat er door dit meisje is heen moet zijn gegaan toen ze in de familie werd ge-introduceerd en haar werd gevraagd:"Van wie ben jij d'r een?"
Dan komt de jongste zoon die vertelt:" Ons huis was vroeger een oude stolpboerderij. Gewoon vier muren en een puntdak. Mijn vader timmerde er kamers in van hout en later nog meer kamertjes toen er 7 kinderen kwamen. In de punt was het een mussengekwetter van jewelste Heel gezellig, maar dat betekende ook dat het weleens lekte als het hard regende. Dan stonden er in de huiskamer emmers en teilen . Maar als de zon scheen vielen er bundels licht naar beneden en in dat licht dwarrelden dan allemaal stofjes. Als je met je handen wapperde bewogen al die stofjes en ze bleven maar bewegen. Die stofjes, dat waren wij...Net als de oudste zoon krijgt hij tranen in zijn stem en hij vertelt dat hij toch heel veel van zijn vader heeft gehouden. Er wordt gehuild en gelachen in deze dienst.
Iemand van de Fanfare krijgt het woord. Zestig jaar had "Ome Dirk" zoals ze hem noemden, zijn partijtje geblazen. Ondanks hartfalen en leukemie was hij er elke donderdag. Blazen ging hem goed af, maar zijn bladmuziek was altijd een grote puinhoop. Hoe hij dat toch voor elkaar kreeg! Elke repetitie moest iemand alles op volgorde leggen. Ome Dirk hield van grappen en verhalen en meer dan eens lagen ze krom van het lachen over hun instrumenten. Ze zouden dat vreselijk missen! Terwijl de vrouw in uniform een kwartslag draait zegt ze tegen de kist:"Rust zacht, Ome Dirk".
In optocht naar de begraafplaats loop ik naast een meisje met een blaasinstrument aan haar schouder. Ze probeert het mondstuk warm te blazen. "Ga je nog iets spelen?", vraag ik. "Ja, The Last Post, als afscheid en eerbetoon aan Ome Dirk".
Het is net 4 mei op de begraafplaats, zo stil.