In de trein zit een meisje van p/m. 20 jaar. Zij krijgt net een bericht over het waarschijnlijke overlijden van haar opa. Zij kan het niet geloven en zoekt naar een bevestiging van dat bericht. Maar zij doet dat via haar mobiel en in de trein. De vraag is hoe slim dat is. Immers als het bericht wordt bevestigd is een hevige emotionele reactie voorstelbaar, als het bericht niet waar is dan is ze opgelucht. De trieste boodschap wordt bevestigd en inderdaad is een eerste korte huilbui het gevolg. Zij weet zich geen raad; snikken of huilen. En wat doe je als medepassagier in zo'n situatie? Hier kwam een jonge vrouw even een praatje maken en een andere hoffelijke treinreiziger adviseerde om even rustig eerste klasse te gaan zitten; het zit rustiger en praat rustiger.
Dat is wat er ook in dit jaar op (mede)reizigers die onderweg zijn af kan komen, de impact van het overlijden van iemand waar je een directe band mee hebt gehad. Voor deze kleindochter zien de komende dagen er anders uit dan in haar jonge leven zo gewoon was tot nu toe.
Hoe zou dat medio 1915 zijn gegaan? De boodschap zal vast niet tijdens een treinreis zijn doorgedrongen. Rondom het sterfhuis was alles in gereedheid gebracht om familie te ontvangen, de aanzegger ging het dorp rond om de tijding aan te zeggen.
In het dorp Blankenham had de aanzegger tot 1950 nog zeker een waardevolle functie, in dat jaar was er geen enkel huishouden met een telefoonaansluiting. Misschien waren de buren behulpzaam in de eerste dagen na het overlijden, de mannen droegen de baar naar kerk en begraafplaats en ook een tijd daarna was er nog sprake van rouw.
In dorpen waar klederdracht werd gedragen was aan de dracht goed te zien of iemand in rouw was. Dat bracht velen er toe om over te gaan op burgerkleren en de dracht definitief af te leggen.
Was men zich vroeger bewuster van het feit dat de dood een plaats had in het leven? Voor de Urker vissers was het opnieuw realiteit met het vergaan van de Z85 in Het Kanaal.
De dood hoort niet bij het leven, we houden die laatste vijand graag op afstand maar als hij dan ergens binnendringt zijn de emoties voelbaar en, zoals hier, ook hoorbaar.