Inge Veringa
21 december was de kortste dag van het jaar. Vroeg in de ochtend liet de zon lang op zich wachten om laat in de middag weer snel te verdwijnen. Het begin van de winter zou zich de volgende dag aankondigen, maar echt winters is het niet. Bij vlagen is het wel stormachtig, maar niets om je zorgen om te maken. 13 januari 1916 was het ook zo’n dag. Er waaide een harde wind, de dag liep vroeg ten einde en de woeste golven beukten tegen de dijken. Vele bewoners van het voormalige Zuiderzee gebied hadden wel in de gaten dat het niet helemaal goed zat. De waterstanden waren al weken veel hoger dan gebruikelijk en op 11 januari werd het gebied geteisterd door een noordwesterstorm met een zeer krachtige wind vanuit het zuidwesten. Het water kon daardoor zijn weg niet terugvinden naar de zee. Vele bewoners hielden dan ook hun hart vast over wat zou komen:
,,Het is nog kort in de dagen, maar vandaag is het toch extra vroeg donker. Wilde wolkenflarden jagen laag over de polder, de rukkende wind drijft ze met kracht naar het oosten. Uit de gereformeerde kerk komt manvolk. Ze hebben de hele middag in de kerk gezeten bij de stoelen en bankenverhuring en ze kijken wat vreemd op dat het zo ruw is buiten. ,’t Loikt wel te waaien? Ja, dat loikt wel, dat kon welderes houg water worre boi deuze wind!’ Kijk wat vliegt daar? Is het sneeuw? Nee, schuim is dat, van het zeewater, dat tegen de steenglooiing slaat. Even bovendijk kijken! Ja, het water is hoog, het is enorm hoog zelfs. De Noorse stenen zijn schuil, de golven lopen te pletter op de zware basaltlaag. Nog een paar voet, dan rollen ze over de kruin! Zal de oude dijk dat houden? Een geweldige druk staat er op, al die duizenden tonnen water. Gelukkig, de wind is nog west, als die wat krimpt zal het wel gaan, maar als hij naar buiten gaat, moge god ons behoeden! Met een bezorgd hart dalen de mannen de dijk af.”
Bronvermelding:
Kistemaker, P., Met sprongen door de Andijker historie (Hoorn 1947)