Vincent Erdin
De idylle die al decennialang bestaat vanaf het moment dat het werkeiland voor de Zuiderzeewerken en later de IJsselmeerwerken werd omgevormd tot het terrein van het Buitenmuseum lijkt opofferbaar te zijn.
De locatie voor het buitenmuseum aansluitend bij het al bestaande binnenmuseum van het Zuiderzeemuseum was destijds met zorg gekozen: het voormalige werkeiland kon worden gebruikt om het museumdorp, de polder, de haven en de stad op te bouwen. Aan de oevers van het IJsselmeer waar alles naar het verleden wijst: Hier gebeurde het. De stadsmuur op steenworpafstand en soms aanraakbaar als veilige bescherming tegen het achterland en de stad mocht de zee al te ruw tekeer gaan.
Weids is het uitzicht voor wie de moeite neemt om vanaf de veerboot rechtsaf te slaan en door te lopen naar het eind. Er staan bankjes neem plaats en ervaar hoe het geklots van het water slaperig en misschien ook hongerig maakt. Gun uzelf dat schaarse moment van even helemaal niets.
Maar nu, vanaf de boot naar links en de dijk volgend langs het water. Fraaie zeilschepen met 2 of zelfs 3 masten of de veerdienst van Stavoren naar Enkhuizen en anders de scheepvaart van Friesland naar het naviduct.
De poldermolen trekt de aandacht, polderwater malen met of zonder zeilen op de wieken. Misschien een stevig gangetje omdat er een lekkere wind staat om te malen. En daarachter opnieuw niets.
Nu ja niets is ook niet waar, er ligt verscholen in bossages een camping. De hele strook van het Enkhuizer zand is inzet geworden van een commercieel plan: de bouw van recreatiewoningen ter vervanging van de bestaande caravans, dagrecreatie, een reddingstation en een zeilschool etc.
De recreatiewoningen zijn ingetekend vlak achter de poldermolen van het buitenmuseum en mogen volgens de plannen maximaal 9 meter hoog zijn. Dat is niets anders dan een kille aanslag op het weidse gevoel van de sfeer die het hele buitenmuseum levend wil houden als ode aan alles wat Zuiderzee was.
De poldermolen is al niet de grootste in zijn soort, was ook helemaal niet nodig in de Vogelhoekspolder het was een modale polder die met deze molen prima drooggehouden kon worden, verschrompelt bij de aanblik van de ,,nieuwe" buren en zal van schrik geen wiek meer verroeren.
Het is alsof het doek van H.W. Mesdag: Panorama Mesdag ineens wordt vervangen door de torenhoge gebouwen van Den Haag centrum waar dan toevallig nog een bomschuit in een verscholen hoekje ligt.
Het gaat om plannen voor de herontwikkeling van het Enkhuizer zand, inmiddels zijn er wel reacties gekomen op die plannen. Het is aan het gemeentebestuur van Enkhuizen om de belangen af te wegen.
Lucebert schreef eens: ,,Alles van waarde is weerloos". De Vogelhoeksmolen kan zelf geen stem uitbrengen dat zullen anderen moeten doen. Inzet is het vrije veld, de weidse blik, het museale belang.
bijdrage geplaatst: 28 mei 2019
afbeelding: auteur