Mariette Maas Struik
Het was koud in de winter van 1979/1980, heel koud, maar bovenal was het stil. Zoals het alleen maar stil kan zijn als het gesneeuwd heeft.
En wat had het gesneeuwd! Ongelofelijk veel! Zoveel dat schaatsen op de sloten niet meer kon, het opruimen van het sneeuw van het ijs was onbegonnen werk en op veel plaatsen was de sneeuw aangevroren aan het ijs, wat enorme hobbels opleverde. De brede sloot was een smal slootje geworden omdat tegen de oevers meters sneeuw lag. De sneeuw had een bevroren bovenlaagje gemaakt zodat de eenden op hun kontjes naar beneden gleden.
Diezelfde enorme hoeveelheid sneeuw had er ook voor gezorgd dat het hek onderaan de dijk helemaal verdwenen was. Dit maakte een geweldige lange glijbaan: je zette af met je sleetje boven aan de dijk en voorbij de weg kwam je pas tot stilstand. Met je billen op een plastic zak ging het nog harder! Het nadeel was wel dat je er een wat pijnlijk achterwerk aan over hield ondanks de dikke lagen kleding en de regenbroek. Verkeer kwam er zo goed als niet meer, door de enorme bergen sneeuw op de weg. Als je er al doorheen wilde proberen te komen met een auto dan moest je op pad met meerdere mensen gewapend met scheppen.
De sneeuw had er ook voor gezorgd dat de dijk geen vlak stuk meer had halverwege, maar geheel schuin af liep. Dat bood mogelijkheden! We gingen holen maken in de sneeuw waar we zelf in konden, als een soort iglo.
Ook de Tatrahond genoot met volle teugen! Lekker spelen in de sneeuw. Aandacht en kou: wat wil je nog meer! Zijn vacht hebben we nog nooit zo geel gezien als in deze winter, kwam vast doordat deze veel vetter werd dan normaal. Zo'n vacht hadden wij niet! Uiteindelijk moesten we toch naar huis om bij te komen bij de kachel en de kleren weer te drogen voor de volgende keer.
